Lieve allemaal,

Zoals jullie ondertussen wel weten heb ik afgelopen jaar (2019) een hartstilstand gehad, maar vooral en bovenal heb ik ervaren dat ik een diepe inwijding heb gehad. Ik heb er al een hoop over geschreven (zie link Drievoudige Dood) maar nog niet perse over de innerlijke weg die ik mogen afleggen, dat wil ik nu graag doen omdat ik voel dat het pad dat ik heb mogen bewandelen veel overeenkomsten heeft met datgene waar we nu collectief doorheen gaan. En ik hoop dat het een soort van leidraad kan zijn. 

Allereerst wil ik jullie bekend maken met de inwijding die bekend staat als ‘the resurrection’ ofwel de opstanding. Uiteraard is hier een hele duidelijke parabel naar de wederopstanding van Christus die we tijdens Pasen vieren met elkaar. Jezus sterft aan het kruis om vervolgens 3 dagen (en nachten) later weer te herijzen. Vaak wordt dit heel letterlijk gezien, maar in de oudheid werd er een ritueel gedaan dat ingewijden konden ondergaan als hoogste graad van het pad. Zij werden in een zogeheten bruidskamer (vaak in een grot, maar o.a. ook in de grote piramide van Cheops en de tombe van Thutmosis III), door priesters en priesteressen in een staat van coma gebracht om vervolgens 3 dagen later weer uit de schijndood te worden gewekt. Dit had als bedoeling dat men vanuit eerste hand ervaringen kon opdoen, via een bijna dood ervaring ,van het leven na de dood en de andere kant. Hierna kreeg je de titel de herrezene of ook wel nazareër.

Zoals alle grote inwijdingen, is dit niet zonder gevaar en behoeft het een zeer grote voorbereiding om dit goed te kunnen doorstaan. Mentaal, fysiek en spiritueel. Vele groten der aarde hebben deze rite doorstaan met als doel om na de inwijding een meer verheven, zelf bekrachtigend, vervuld van hoger bewustzijn leven te leiden dat hun hoogtepunt van spirituele ontwikkeling was. Deze inwijding is door alle eeuwen heen in stand gehouden en beleden door verschillende mysteriescholen. Meer over dit ritueel kan je lezen in het boek van Freddy Silva ‘the Lost Art of Resurrection’.

Ik deel natuurlijk deze inwijding omdat hij veel weg heeft van wat ik heb mogen ervaren, in een modern jasje weliswaar. Een van de verschillen is dat ik geen herinnering heb van de andere kant en dus geen ervaring, waar ik op kan leunen. Dit was voor mij heel frustrerend, vooral daar ik menig doorkijkje heb mogen krijgen in dit leven. Maar op het moment suprême…….niets….i.i.g. niet dat ik mij herinner. Later bleek dit echter een hele mooie en diepe functie te hebben dat een integraal onderdeel van mijn inwijding was. Hierover later meer.

De innerlijke reis: vergelijking met de Corona crisis.

Ook mijn Inwijding kwam uit het niets, van de ene op de andere dag was mijn leven totaal anders. De ene dag ging ik nog vrolijk sporten (mijn vriendin dacht nog, wat ziet hij er goed uit vandaag) om vervolgens 3 dagen later wakker te worden in totaal nieuwe situatie waar andere regels golden. Dit ging echter geleidelijk aan, omdat het korte termijn geheugen en het spraakcentrum de eerste week aangetast waren. Er is mij verteld wat er gebeurd was, maar voor mij was het alsof ik wakker werd uit een mooie droom, me nog helemaal zacht voelend. Bijna verliefd zelfs, maar langzaam begon de realiteit zich te manifesteren en begon het tot me door te dringen wat er werkelijk aan de hand was, maar ook werd steeds duidelijker welke gevolgen dit zou hebben. Natuurlijk werden er onderzoeken gedaan, waaronder de techno hel die MRI scan heet. Hieruit bleek dat mijn linker hartkamer vergroot en de hartspier verslapt was. Tevens pompte het hart maar 34% uit (dit moet bij een gezond hart tussen de 50 en 70% liggen). De rest van mijn lijf was ok, de aders prachtig als van een  pasgeboren baby, zei de arts. De longen waren schoon en ook de andere organen deden allemaal wat ze moesten doen. Goed nieuws en slecht nieuws dus.  De situatie van mijn hart werd door hen aangeduid als chronisch hartfalen. Een spierziekte die mogelijk erfelijk is en niet vaak voor komt bij mijn leeftijd. Ook hield ik vocht vast achter mijn longen werd verteld. Dit laatste resulteerde in een zoutarm dieet, wat echt geen feestje was met het toch al niet lekkere ziekenhuis eten.

Het volgende dat ik te horen kreeg was dat ik hoogst waarschijnlijk een ICD nodig had; een kastje met een pacemakerfunctie en een die een interne schok kon geven als ik weer een volgende hartstilstand zou krijgen, want dat risico was zeker aanwezig volgens de artsen. Deze moest dan onder het sleutelbeen geplaatst worden en dan zou er een draad via een ader regelrecht het hart in gaan. Dat betekende echter wel dat ik mijn passie, Aikido niet meer zou kunnen uitoefenen. 

Mijn wereld werd kleiner en ik kon en mocht ineens dingen die voor mij belangrijk waren niet meer.

Toen begon de stress door te sijpelen en ik kreeg het langzaam benauwd. Ik had behoefte aan begeleiding van mijn hoger zelf, maar daar was het uitzonderlijk stil. Ik kwam in een dilemma terecht. Allereerst wilde het idee dat ik nooit meer zou kunnen Aikido’en er bij mij echt niet in en ten tweede wilde ik geen apparaat in mijn lichaam dat daar niet thuis hoorde (zoals ik ook geen vaccinaties in mijn lijf wil). En als klap op de vuurpijl werd me door de arts, die in eerste instantie mijn leven had gered, even tussen neus en lippen door verteld dat de medicatie die ik kreeg (Metrapolol) als bijeffect kon hebben dat ik erectie stoornissen zou oplopen, maar dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, want dan zouden ze wel een blauw pilletje voor me hebben. Dit is met recht het raarste gesprek dat ik ooit met iemand heb gehad. Ik werk al heel wat jaartjes als trainingsacteur (ook voor artsen trouwens) en dit had nooit zo verteld mogen worden. Daarnaast is de logica om iemand met hart problemen een ‘blauw’ pilletje te geven van de gekke, want als er iets slecht is voor je hart…

Langzaam begonnen bij mij de alarmbelletjes te rinkelen

Een paar dagen later kreeg ik weer wat beter nieuws, na de resultaten van wat andere tests bleek dat ik alleen een S-ICD nodig zou hebben. Eentje die onder de arm geplaatst kon worden en van daaruit zou er dan een draad op mijn hart geplaatst worden. Dit was beter want hij zou niet het hart in hoeven en de operatie was aanzienlijk minder ingrijpend. Nog steeds een apparaat in mijn lijf  maar daar kon ik wel meer mee dan de eerste optie. Ik zou zelfs weer misschien rustig kunnen beginnen met Aikido na een paar maanden.

Vanuit mijn hoger-zelf kreeg ik alleen maar door dat ik mij moest richten op herstel en dat de rest zich later wel zou openbaren. Ja heel mooi, maar wat had ik daar aan. Ik moest nu keuzes maken. Wel of geen kastje in mijn lijf. Die avond zat ik zo met mezelf in de knoop in wat nu wijsheid was, dat ik ineens spontaan in meditatie werd gegooid! Ik werd rechtop gezet en was in een keer verstild. Zo heb ik anderhalf uur gezeten op mijn ziekenhuis bed. Daarna was ik weer rustig, maar ik wist nog steeds niet wat ik moest doen. Deze twijfel fase heb ik een week vol gehouden, maar ook veel geslapen want dat had ik hard nodig. Tussendoor gelukkig ook een hoop gelachen en veel bezoek van dierbaren gehad. Uiteindelijk heb ik besloten om het ‘kastje’ dan maar wel te nemen. Mijn moeder kon niet slapen als ik dat niet deed en alles en iedereen om mij heen incl. de zogeheten experts vonden dit de beste en meest geruststellende optie (voelen jullie de link naar de huidige situatie J). Ik was op dat moment op mijn zwakst en daarna zou ik naar huis kunnen. Ook had ik te horen gekregen dat als het over een aantal jaar wat beter met mijn hart zou gaan, de S-ICD er misschien ook weer uit zou kunnen. Na het besluit duurde het nog een week voordat de OK beschikbaar was. Ik heb in die tijd veel gelezen, gemediteerd en me op mijn herstel gericht.

Een dag na de operatie mocht ik direct naar huis met een voor mijn gevoel klein handtasje onder mijn arm. Er zat heel wat wondvocht in de wond, maar dat was normaal werd mij verteld. Even voor jullie idee, een S-ICD is ongeveer 8x5x1,5 cm groot en voelt alsof je een mobiele telefoon in je lichaam hebt.

De dagen erna ben ik mij echt gaan richten op herstel, ging iedere dag lopen en heb wel 1000x mijn verhaal moeten vertellen. Ik moest ‘s middags nog steeds veel slapen. Als ik moe werd ging het spreken weer  wat moeilijker, begon ik te hakkelen zoals ik dat noem. Maar voor de rest bleek het herstel heel voorspoedig te gaan. Uiteraard was op dit moment mijn toekomst totaal onzeker, ik kon niet werken, had geen inkomen, en de healing sessies die ik normaliter gaf moesten ook wijken voor mijn herstel. Ik had nu even alle energie voor mijzelf nodig. Ik stond voor een nieuw leven en wist niet wat ik kon verwachten. Dus probeerde ik dag per dag te leven en de moed erin te houden. Veel slapen, veel mediteren. Een heerlijke Quarantaine tijd zullen we maar zeggen, want alles buiten mezelf was even te veel. Na een paar weken begon mijn energie steeds beter te worden, echter het vocht onder mijn arm nam maar niet af. Halverwege November werd ik ineens ziek, koorts. Wat nu weer, daar had ik echt geen zin in, maar ja het zou wel weer overgaan …toch? Na drie dagen was het nog steeds niet minder en  besloot toch maar het ziekenhuis te gaan. Twee cardiologen hebben er naar gekeken en diezelfde dag werd ik opgenomen om een paar uur later in de OK het apparaat te laten verwijderen. Ik kan jullie vertellen dat dit de Operatie uit de Hel was. Ik werd niet onder zeil gebracht met een roesje, maar plaatselijk verdoofd. Die was niet goed ingezet toen ze begonnen en ik heb de operatie veel te veel gevoeld, daarnaast was het trekken en douwen op mijn ribbenkast bijna niet te doen en ik heb zo’n anderhalf uur lang tegen het plafond gezeten van de pijn.

Het Apparaat was eruit en dat was fijn! Vervolgens werd er een vacuümpomp op de wond gezet. Dit werd gedaan omdat de ziekenhuis bacterie, die de oorzaak van de infectie was , resistent is voor antibiotica. In een vacuüm omgeving kan de bacterie niet overleven. Daar lag ik dan, weer in het ziekenhuis, met een flinke wond van zo’n 10 bij 4 cm, gekoppeld aan een draagbare een pomp. Ik kreeg te horen dat ik waarschijnlijk zo’n 6 weken met de pomp zou moeten leven. En ook de volgende situatie was alweer op handen, want nu de S-ICD eruit was liep ik weer gevaar ! De kans op een 2^ehartstilstand was nog steeds reëel.

Een nieuwe S-ICD kon niet meer op dezelfde plek geplaatst worden, omdat als er nog maar 1 bacterie zou zitten, het hele proces opnieuw zou beginnen. De enige optie was om alsnog de gewone ICD onder het sleutelbeen te plaatsen, met een draad door een ader Linéa recta het hart in. Eerst zou ik moeten herstellen van de wond van het vorige ‘kastje’, en dat zou zo’n 6 weken in beslag nemen. Aangezien ik dan onbeschermd was, zou ik de komende tijd een zogeheten buitenboord ICD moeten dragen. Dat is een soort hesje met drie metalen platen, verbonden met allerlei draden aan een kastje dat eruit ziet als een te grote oude walkman.

Opnieuw stond ik voor de moeilijke keuze, wel of geen ICD! Het risico bestond dat ik bij plaatsing nogmaals de ziekenhuis bacterie zou kunnen oplopen. Zou dat het geval zijn dan kon de bacterie direct mijn hart in wandelen (bij de vorige infectie was die nl. ook al aan de wandel gegaan via de draad die naar mijn hartstreek buiten het hart liep). Dit zou dodelijke consequenties kunnen hebben en dat was voor mij dus geen optie. De artsen verklaarden mij echter doodleuk dat de kans dat zoiets weer zou gebeuren uiterst klein zou zijn (zo’n 2%) en dus te verwaarlozen. Maar ja, ik had het net aan de hand gehad met het vorige kastje, dus voor mij was die kans wel degelijk reëel. ‘Dat het nou net met u moet gebeuren’ kreeg ik nog te horen van een arts, ‘en u vond het al zo’n moeilijke keuze’ Er werd onderzocht of ik niet zelf drager van de bacterie was, want dan zouden ze daar bij de volgende operatie rekening mee kunnen houden! Ze zouden het deze keer extra goed ontsmetten….huh ? Mijn broek zakte af, hebben jullie dat in eerste instantie dan niet gedaan? Ik bleek zelf geen drager te zijn en heb de desbetreffende bacterie dus opgelopen in de OK tijdens de operatie. Dit kwam zelden voor volgens de arts, maar later begreep ik van een zuster dat dit een heel groot probleem is en heel erg vaak voor komt. Hier wordt uiteraard niet openlijk over gesproken naar de buitenwacht toe. Het zorgt wel voor verwarring omdat er steeds verschillende informatie gegeven wordt, net als nu bij de Corona crisis.

De optie om zonder ICD het risico maar te nemen werd steeds aantrekkelijker, maar alsnog was het een vreselijk moeilijke keuze. Ik zat zo midden in een 3-D omgeving (zoals wij nu met het collectieve bewustzijn) dat ik bijna mijn eigen gevoel was kwijtgeraakt. En niet alleen mijn gevoel maar ook mijn levensvisie. Ik zat in een omgeving die het menselijk lichaam ziet als een machine. En als die stuk is, dan repareer je het onderdeel. De artsen zijn in die zin een soort automonteurs voor het lichaam. Terwijl mijn visie er een is van heelheid, verbondenheid en dat alles met elkaar samenhangt. Daarnaast ben ik mij bewust van het bestaan van de ziel en heb ik de afgelopen 10 jaar meerdere ervaringen met herinneringen uit vorige levens gehad. Tevens ben ik energy healer en weet wat dat kan doen. Ik geef zelfs sessies aan honderden mensen tegelijkertijd verdeeld over de hele wereld. Geloof me als ik je vertel dat ik de afgelopen 10 jaar vanaf mijn Kundalini ontwaken een heftig, maar mooi en transformerend proces heb doorlopen waarbij ik alles in mijn leven opnieuw onder de loep moest nemen. Elk heilig huisje heb ik moeten aanraken en onderzoeken om te komen waar ik nu ben. En toch vond ik mezelf in deze situatie, ondanks wat ik had opgehaald aan kennis en wijsheden, twijfelend aan alles terug.

Mijn hogere zelf  was stil.

Dus moest ik gaan voelen, echt durven voelen wat de keuze om zonder kastje verder te gaan zou betekenen. Want als ik eerlijk was, is dat wat ik wilde. Ik durfde het gewoon nog niet toe te geven. Wat als ik de verkeerde keuze maakte en het zou nog een keer gebeuren? Wat als ik dan niet op tijd gereanimeerd zou worden en het niet zou overleven. Wat als ik het wel zou overleven, maar er deze keer niet goed uit zou komen en een hersenbeschadiging zou overhouden.

Langzaam durfde ik alle opties in de ogen te kijken, ten eerste : als ik het niet zou overleven…….. dan zou dat vooral heel naar zijn voor mijn nabestaanden…. ik had geen herinnering van een ervaring van de andere kant, maar wel een heel diep gevoel…een innerlijk weten…….. dat het daar uitstekend toeven is, dat ik daar thuis ben. Het sterven op deze manier was ook prachtig. Je even niet lekker voelen en dan binnen de minuut poef  weg. Daar was ik dus eigenlijk niet zo bang voor. Zeker ook omdat ik weet dat ik blijf bestaan, in wat voor een vorm dan ook.

Nadat ik dit heel diep had mogen doorvoelen, mede ook het idee van: als het je tijd is, dan is het je tijd. Het leven hoef je niet tot in de eeuwigheid te verlengen zoals nu vaak gebeurd (met alle goede intenties van dien overigens). Ik had niet het gevoel dat het mijn tijd was, mede doordat ik na 3 x sterven hier nu nog was (ik had de mogelijkheid om aan de andere kant te blijven).

De andere optie, dat als het nog een keer zou gebeuren en ik er niet zo goed vanaf zou komen als nu, was een moeilijker geval. Dat was natuurlijk echt een hels scenario en dat wilde ik mijn omgeving al helemaal niet aandoen. Maar een stemmetje zei me: ‘als dat zou gebeuren, dan komt ik niet terug!’ Langzaam werd het plaatje duidelijk voor mij. De experts weten het eigenlijk ook niet en komen alleen maar met statistieken en eventuele mogelijkheden. Er zijn geen garanties, aan beide kanten van het verhaal niet! Maar nog was de keuze nog niet hard gemaakt. Ik vertelde al wel tegen de verschillende cardiologen en verplegend personeel dat ik er aan zat te denken níet voor een nieuw kastje te kiezen. Er ging een soort van geroezemoes door de afdeling want in de komende dagen werd ik door 6 verschillende cardiologen bezocht om een praatje met mij te hebben. Het breekpunt kwam aan het eind van de week, dat was het moment dat de buitenboord ICD was gearriveerd. Hij werd gebracht door een man die ik achteraf heel dankbaar ben, maar die eruit zag als een soort van sofzuigerverkoper die deuren langs gaat. Een heel surreëel gebeuren zo in het ziekenhuis. Hij begon me het een en ander uit te leggen over hoe het apparaat werkte, ik moest  contracten tekenen, want het bleek in bruikleen te zijn. Daarna werd het gevaarte aangepast. Dit was een hele klus, vooral ook omdat een van de ijzeren platen precies op de plek van mijn (nog zeer pijnlijke) wond moest zitten, waar tevens de vacuümpomp aan vast zat. Dit was niet te doen en verder zat het echt niet lekker en ik zou dus aan twee apparaten gekoppeld zijn voor de komende 6 weken. Ik kreeg het Spaans benauwd en het voelde alsof ik in een of andere slechte B film was beland . En alles in mij riep NEEEEEEEEEEE.  DIT WIL IK NIET!!!  Ik vertelde de beste man dat ik nog niet zeker wist of ik dit wel wilde en dat ik sowieso zat te spelen met het idee om totaal zonder kastje verder te gaan. Dus dan zou dit tijdelijke geval ook niet hoeven. Hij keek me rustig aan en vertelde me dat hij er niets aan hoefde te verdienen, hij had z’n pensioen al. En het was alleen bedoeld voor mensen die er zich goed bij voelden. En, ging hij verder, u moet ook weten dat deze dingen, maar ook de ICD’s, in minder dan 2% van de gevallen daadwerkelijk die noodzakelijke levensreddende schok hoeven te geven. Maar wacht eens even Dat hadden ze me niet verteld! Geen van de 6 cardiologen!  Wel dat 2% procent infectiekans een te verwaarlozen percentage was. Maar dit niet. En die kastjes gaan dus wel voor zo’n 15000 euro per stuk!!! (follow the money). Dit was de druppel! Ik begrijp dat ze geen risico mogen nemen en dat het protocol is dat ze het me aanraden, maar ze moeten wel alle informatie aan mij vertellen zodat ik, en alleen ik een gedegen keuze kan maken omtrent mijn leven (zo hoort onze media ook degelijk onderzoek te doen en zo goed als mogelijk, naar waarheid te berichten. En dus niet een agenda te volgen en richting gaan bepalen voor anderen).

De knoop was doorgehakt, ik besloot om geen kastje meer te nemen en met de risico’s te leven. Sterker nog dit voelde op zo’n diep niveau als de juiste keus voor mij, dat mijn hakkelen spontaan was opgehouden in de weken erna. Ik voelde me hierdoor bekrachtigt , had naar mijn diepste wezen geluisterd en daarin uiteindelijk durven vertrouwen. Tegen beter weten en de wereld in. Nu snapte ik ook waarom mijn hoger zelf zo stil was geweest. Dit was een test voor mij, om mijn eigen diepere waarheid te gaan belichamen, en dat ik naar mijn intuïtie moest luisteren. Dat ik de antwoorden al lang in mij had ook al sprak de rede anders. Ik moest het echt uit mezelf halen en nergens anders. Ik heb ook echt gevoeld dat zelfs al zou het alsnog ‘fout’ gaan, dit de juiste keuze voor mij zou zijn omdat die mijn waarheid en levensvisie ondersteund. Gelukkig kon ik mijn beslissing nu ook goed uitleggen aan mijn geliefde, familie en stiefkinderen.  Zij hebben dat allemaal gerespecteerd en konden er mee leven.

Angst onder ogen zien

Het eerste deel van mijn meesterschap test was geslaagd, maar ik was er nog niet. Ik zat nog steeds met een vergrootte hartkamer, een verslapte hartspier en een hart dat te weinig bloed rond pompte. En nu moest ik ook weer het leven in met een onzekere toekomst. Want ja, ik had de keus wel gemaakt…….. maar ergens zit je dan toch met de onzekerheid en angst, die ik in eerste instantie eigenlijk niet zo had ervaren. De angst heb ik in driestapsraket onder ogen mogen zien en ik heb er mee moeten dealen. De eerste keer gebeurde in de week dat ik weer thuis was. Ik zat op de bank en werd ineens heel licht van binnen. Op dat zelfde moment voelde ik ineens en soort van beweging rond mijn hart gebied en ik dacht oh oh, daar ga ik…………… ik kreeg zweet handen , trillende benen en werd nog lichter in mijn hoofd. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en probeerde mezelf kalm te ademen. Felah die naast me zat keek naar me en vroeg ‘gaat het wel?’ ik vertelde haar wat er gebeurde met me, en we vonden het toch wel een goed idee om naar de eerste hulp te gaan. We wonen dicht bij het Westeinde Ziekenhuis en besloten daar lopend heen te gaan. Na een kleine 10 minuten en wat frisse buitenlucht kwamen we aan. Ik voelde me al wat beter. Maar toch werd ik voor de zekerheid aan de monitor aangesloten, werd er bloed afgenomen en de hele rataplan. Ik voelde nog steeds van alles rondom mijn hartstreek maar ik kon zien op de monitor dat er eigenlijk niks raars gebeurde daar. Ik had natuurlijk nog een flinke wond en daar pulseerde het een en ander. Ik had een paniek aanvalletje gehad.

Ondertussen bedacht ik me, dat als ik weer een hartstilstand zou hebben ik binnen de anderhalve minuut weg zou zijn. Dat betekende dus ook dat als ik me langer dan 2 minuten zorgen kon maken, er niets aan de hand was. De week erop gebeurde er exact hetzelfde. Echter, deze keer was ik alleen thuis. Ik werd weer heel licht, voelde wat bewegen en dacht oh,oh, daar ga ik….. trillende benen, zwetende handen. Maar na een paar minuten bedacht ik dat dit iets anders moest zijn. Ik werd rustig in mijn hoofd, maar mijn lijf bleef maar shaken. Ik kreeg het ontzettend koud en zat te rillen en te klappertanden. Ik heb er een klein uur naar gekeken vanuit de waarnemerspositie en begreep dat mijn lichaam bezig was trauma te verwerken. Ik had tijdens de coma nl. drie dagen onder een ijsdeken gelegen om de organen te ontzien, en die kou kwam er nu uit. Ik heb het laten gebeuren zonder er tegen te vechten tot het afgelopen was. Later die week gebeurde nogmaals hetzelfde. Ik keek er heel even naar en vertelde mezelf en mijn lichaam, ’maar dit is gewoon angst, klaar er mee nu’ en het stopte direct. Het is nooit meer terug gekomen!

DE WEG TERUG NAAR HEELHEID

Langzaam ging ik het leven weer in! De wond in mijn zij (die op dezelfde plek zit als de speerpunt in de zij van Jezus, alleen aan de linker kant) genas wonderbaarlijk snel. Zelfs twee keer zo snel als verwacht en ik was ruim voor de kerst pompvrij waardoor ik weer wat lekkerder kon bewegen. Voor het eerst in twee maanden kon ik op mijn linkerzij liggen en slapen (je hebt geen idee wat een genot dat kan zijn). Diep van binnen had ik besloten om te zorgen dat ik alles aan mijn herstel zou doen wat ik kon. Ik was na de eerste opname in het ziekenhuis al gestopt met roken en nu liep ik iedere dag ook 1 a 1,5 uur om mijn conditie weer wat op te bouwen. Ik gaf af en toe weer 1 op 1 sessies en ben me gaan verdiepen in het werk van Joe Dispenza . Hij geeft prachtige meditaties waarbij je al je energie velden weer kunt opbouwen, zodat het fysieke lichaam zichzelf kan genezen. Doordat ik zeer ervaren ben met meditaties, kon ik het snel en gemakkelijk oppakken. Ik deed dit 3 x per dag, en paste tevens mijn eigen healing werk toe. Mijn focus lag op levensvreugde (die was ik ondanks alle ellende eigenlijk nooit kwijtgeraakt) en ben me bewust dankbaar gaan voelen voor alles wat dit rare en bijzondere leven te bieden heeft. Ik zeg bewust gaan voelen, want dat is een keuze! Jíj bent uiteindelijk heer en meester over je eigen gevoel en geest. Ik kreeg ook meerdere cadeautjes in de vorm van geweldige ingevingen. Zo kwam tijdens een van mijn wandelingen, uit een soort van diep weten, de ingeving dat ik er nu echt voor gekozen had om hier te zijn! Dat deed twee dingen met me.

1 : Het haalde mij acuut uit het nog resterende deeltje slachtofferschap

2: Het zette mij in een hele mooie verantwoordelijkheid voor mijn leven en voor dat wat ik zou creëren.

Dit is, volgens mij, precies de kans van de huidige collectieve inwijding waar we nu inzitten!

Ik besloot me gezond te gaan voelen en gedragen, en dankbaar te voelen voor wat er allemaal nog wel was. Vervolgens begon ik weer met het geven van groepsessies ,en trad naar buiten met mijn verhaal omdat ik ineens 3 maanden van het toneel was verdwenen. Nog voor het einde van het jaar vertelde ik de cardioloog, dat ik hem dankbaar was, maar uit de medische molen zou stappen (hartfalen is doodsoorzaak nr 5 in Nederland).

Ik begon mijn leven weer te leven. Ik vertelde mijn Felah, mijn vriendin,dat ik zelf mijn hartconditie zou genezen en ik wist dat het kon. Twee maanden later had ik een afspraak voor een echo in het ziekenhuis, en daar bleek dat mijn hart zichzelf volkomen genormaliseerd en genezen heeft. De hartspier is niet meer verslapt, de hartkamer niet meer vergroot en het hart pompte op dat moment alweer met een uitstoot van 55 %. Ik mag van de medicatie af, voel me weer fit en energiek dus ik heb geen behoefte meer aan middag dutjes!

Hierdoor realiseerde ik me waar we als mens allemaal toe in staat zijn. Tegen ‘beter’ weten in heb ik mijn eigen, nieuwe wereld gecreëerd!

Terwijl ik schrijf besef ik mij maar al te goed dat ik dit eigenlijk ook aan mezelf vertel. Want het proces waar ik onlangs doorheen ben gegaan krijgen we nu, met het Corona virus en de lock-down, collectief op ons dak. Ook voor mij is het nu pittig om het afsterven van het oude en de geboorte van het nieuwe nog een keer door te maken. 

Zoals bij elke inwijding of meesterschap test is het niet makkelijk.  Alles staat op losse schroeven, we weten niet waar het kwartje gaat vallen en alles hangt met elkaar samen. We staan voor een onzekere toekomst en alles wat nog geheeld dient te worden komt nu in sneltreinvaart omhoog. Iedereen ervaart dit op zijn eigen manier. Velen schieten in een overlevingstand door trauma’s die getriggerd worden en een gevoel van onmacht. Ook worden we overdonderd door de totale informatie overload die alle kanten op schiet en kunnen we onze waarheid alleen maar daar vinden waar die huist. Diep in jou ligt jouw waarheid, jouw intuïtie, jouw weten. Die kan totaal anders zijn dan die van een ander, en dat is prima. Het enige dat telt is: wie ben jij? Wie wil je zijn? Wat creëer jij? Welke toekomst/tijdlijn zie je voor je? Kun je jouw angsten onder ogen zien, kun je het doorzien? Alleen JIJ bent bij machte dat doen, je bent soeverein en meester over je eigen geest en gevoel. Tegen ‘beter weten’ in. 

Mijn eigen dieper weten is al meer dan 10 jaar intensief bezig om me voor te bereiden voor dit moment. En diep van binnen weet ik eigenlijk al dat dit ons naar de nieuwe aarde toe zal leiden. Ik moet het alleen nog ECHT durven voelen, ondanks mijn angst dat het allemaal naar de klote gaat. Ik mag dezelfde keuze nu nogmaals maken: ik leef zoals ik voel dat het aansluit met hoe het leven op aarde is. Prachtig, scheppend en compassievol. Wakker wordend naar datgene wat boven de dualiteit uitstijgt, naar datgene wat we werkelijk zijn.

Liefs Ernst